اشعار

با پـای سر به سـیـر سـماوات می‌رویم            احـرام بـسـته‌ایم و به مـیـقـات می‌رویم
تـا بـارگـاه قــبـلـۀ حـاجــات مـی‌رویــم            قـسـمت اگر شـود به مـلاقـات می‌رویم

میـقـات ما حـسـین، مـلاقـات ما حـسین
زانـو زدیم پـیـر و جـوان بـر زمـین تو            ما حـلـقـه بـسـتـه‌ایـم به دور نـگـیـن تو
ما را کـشـانـده است کجـاها طـنـین تـو            افـــتــاده‌ایــم در گــذر اربـــعــیــن تــو
ای واژه واژه نام تو صد ماجرا حسین
ما چون کـبوتـران حـرم پر شکـسـته‌ایم            از آشـیان گـذشته و از خود گسـسـته‌ایم
چون صیدهای زخمی در خون نشسته‌ایم            یعـنـی که دل به لـذت دیـدار بـسـتـه‌ایـم
مرهم حسین، صبر حسین و شفا حسین
ای جان شرحه شرحه بگو ماجرا چه بود!            راز به خـون تپـیدن خون خدا چه بود!
آن جوشش صدای تو بر کربلا چه بود!            دادی بها به خون خودت، خون بها چه بود!
ای خون پاک تو، همه تن، خون بها حسین
با بـادها بگـو که هـوایـم هـوای توست            با نـای‌هـا بگـو که نـوایم نـوای تـوست
بغضی که در تلاوت در خون رهای توست            سودای آتشیست که بر خیمه‌های توست
ای تـا ابـد، نــوای مـن بـیـنـوا حـسـیـن
گل زخـم‌ها شکـفته شده روی پیـکـرت            چون کعبه فوج تیغ گرفته ست در برت
بعد از تو دشت، یکسر«إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ»            بالا سـرت، بلـند سرت، تا خـدا، سرت
بر ما چه رفته است به شوق تو «یا حسین»

یکی آورده با خود گریه‌های گاه گاهش را           یکی در کوله بار کهنه‌اش بار گناهش را

یکی پیداست عمری خادم این آستان بوده           یکی هم بعد عمری تازه پیدا کرده راهش را

یکی در هر قدم هُرم نفس‌ها را بغل کرده           یکی در حسرت راهی شدن سرمای آهش را

یکی نذر شما کرده‌ست چندین گوسفندش را           یکی وقف شما کرده ست تنها سرپناهش را

بسـوزان چهـره‌ام را آفـتاب داغ! اربـابم           خبر دارم که می‌بخشد غلام روسیاهش را

ببین موکب به موکب می‌شود تسخیر او قلبم           چنان ملکی که پیدا کرده باشد پادشاهش را

به هم می‌ریزد آری نظم نفـرت آور دنیا           امیر عـشق تا آمـاده می‌سازد سپاهش را

قدم‌ها محکم‌اند و عزم‌ها راسخ، چه غوغایی           نمی‌بندد شهادت تا قـیامت شاهراهش را

و در دیدار آخر مادرم با گریه می‌خندید           و من آورده‌ام تا کربلا با خود نگاهش را

دل شوریده‌ام حال و هوای اربعین دارد            عجب شوری برای کربلای اربعین دارد

ذبیحش را خلیل الله قربانی کند از شوق            که می‌داند عجب قُربی منای اربعین دارد

یکی چشم انتظار زائران موکب به پا کرده            یکی در خانه‌اش مهمانسرای اربعین دارد

یکی شوید غبار از چهرۀ زائر به اشک خود            چه شورانگیز غوغایی فضای اربعین دارد

جوان و پیر نشناسد که هر کس عشق را فهمد            دلی شوریده، قلبی مبـتلای اربعین دارد

گرفته روی دست خویش تصویر شهیدش را            به قدر کل مردم خون بهای اربعین دارد

نجف تا کربلا یعنی شهادت در ره مولا            چه درسـی ابتـدا و انتهـای اربعین دارد

چه جبرانی فراق یار دارد غیر جان دادن؟            چنان جابر که جانی مبتلای اربعین دارد

سلام ما به زینب قـافـله سـالار غـمدیـده            که از خون جگر اشک عزای اربعین دارد

"گلی گم کرده‌ام می‌جویم او را" بازهم زینب            نـوایـی آشـنـا در نـیـنـوای اربعـین دارد

چشمِ ما عمری‌ست ای آقا بر این در مانده‌است            مثل رؤیا فکرِ دیدار تو در سر مانده‌است

نیست جز یاریِ تو، منظورِ ما از دیدنت            آرزوی یاری‌ات بر قلب نوکر مانده‌است

با تحـیّـُر گـاه‌گـاهی چـهـره‌ها را بـنگـرم            چشم‌ها خیره به هر روی منوّر مانده‌است

در پیِ رخسار تو، سرها پریشان خاطرند            از جدائی‌های تو، دل‌ها مکـدّر مانده‌است

کاش روزی شیـعـۀ دلخـواه‌تـان باشیم ما            رتـبۀ ایـمانمان از درکِ تو درمانـده‌است

کسبِ ما در نزد تو چون پینه دوزی هم نشد            وعـدۀ دیـدار مـا تا کِی مـقـدر مـانده‌است

این چه سودائی است با خود کرده‌ام در عاشقی            از تو گویم لیک، فکرم جای دیگر مانده‌است

عـده‌ای رفـتـند تا مـقـتـل ز هیئت‌های تو            چشم ما مبهوت بر محراب و منبر مانده‌است

هان! شهیدان، راهِ صد ساله به یکشب رفته‌اند            دل هنور از راهِ خوبان صد برابر مانده‌است

کـربـلا راهِ مـرا نـزدیک کـرده بـا شـمـا            از میانبُر آمدم، یک دَم به لشگر مانده‌است

وعــدۀ مـا شـد سـتــونِ آخــرِ راهِ نـجـف            اربعین تا کـربلا یک دیـدۀ تر مانده‌ است

جـنّـت روی زمـین گـسـترۀ کـربلاست            در حرمت اربعین شور قیامت به پاست

راه نجف کربـلا مشعـر عـشاق توست            در عرفات حرم فیض هزاران مناست

ای پــدر بــنـدگـان ابـن سـبـیـل تــوأیـم            ماندن در این مسیـر سیر الی‌الله ماست

تا حـرمـت هـر قـدم با شـهـدا هـم‌قـسـم            در دلـمان دم به دم نغمۀ "یالیـتـنا"است

در سـفــر کـربـلا، در گــذر هــر بــلا            پاسـخ ما بـر بـلا آیـۀ "قـالـو بـلی"است

در دو جهان پرچمت دست علمدار توست            زائر تو تا بهـشت در کنف این لواست

در سفر اربعـین روزی ما بی‌حد است            سـفـرۀ ماه صـفـر از کـرم مجـتـبـاست

ما که حـرم آمـدیم قـاصدی از مشهـدیم            هرچه که موکب زدیم از برکات رضاست

گرد و غـبار حرم روشنی چشم ماست            در نظر بیـدلان « آیـنه در کـربلاست»

هرچه ملک گریه کرد هیچ کفایت نشد            این عـمل مستحب واجب عـینی ماست

زندۀ جاوید کیست؟ آنکه به عشق تو زیست            فانی تو هرکه نیست هستی او بر فناست

ای پـسـر فــاطـمـه حـرّ حـریــم تـوأیـم            در حرمت حال ما "معتذرا نادما"است

زر به نظـر می‌رسد، ذرّۀ دور ضریح            در نظـر زائران خاک حرم کـیـمیاست

مرقد شـش گـوشه‌ات، قبلۀ هفت آسمان            هشت بهشت خدا، گوشه‌ای از کربلاست

حرمت زوّار تو فراتـر از کـعـبه است            زائر تو فوق عرش در حرم کبریاست

فوج ملک زائرت عـرش خدا حـائرت            سجده به خاک حـرم آرزوی انبـیـاست

زنده به بویت مـسیح کشتۀ رویت ذبیح            نوح در این ناحـیه نوحه گر نـیـنواست

قبر عـلی اکـبرت روضۀ پیغـمبر است            قـطـعـۀ پـائـین پـا جـنّت بـی‌انـتـهـاست

یــاد دم آخــرت یــاد غــم خــواهــرت            یکسره بالا سـرت نالۀ زهـرا به پاست

باز در این ناحـیه روضۀ مقـتل بخوان            نوحه کن ای دل ببین یوسف زهرا کجاست

با دم «شیب الخضیب» با دم «خدالتریب»            ندبه کن و خون ببار روضۀ خون خداست

مرثیه از سر بخوان سر که جدا از تن است            نوحه بخوان بند بند جملۀ اعضا جداست

باز نبی کـشته شد دست عـلی بسته شد            فاطمه‌ای داغدار در وسط شعله‌هاست

دور نگـین عـفـاف حلـقۀ نامحرم است            محـرم تو بی‌پـناه دشـمن تو بی‌حـیاست

حرمت عترت شکست صورتشان باز سوخت            کوچه و بازار شام شاهد این ماجراست

مطمئن بودم که می‌خواهی مرا سالارِ عشق            خواب بودم که شدم با یک نگه هشیارِ عشق

دعوتم کردی به جایی که نبـودم لایـقـش            مانده‌ام در حیرتِ مطلق، چه شد دلدارِ عشق

دعوتم کردی سیاهی لشگرت باشم حسین            العجب ثم العجب ثم العجب از کارِ عشق

آبـرو داریِ تـو کـشـتـه مـرا خــونِ خـدا            مثلِ حرّم که نبودم تو خـریدی یارِ عشق

از نـجـف پایِ پـیـاده می‌روم کـرب و بلا            جلوه‌ها کردی برایم بین این بازارِ عشق

تکیه بر دست تو دادم پشت من خالی نکن            تا ابـد سر بر نـدارم باز از دیوارٍ عـشق

مطمئنم مهدیت این دور و بر همراهِ ماست            کی زیارت می‌کنم آقای من رخسارِ عشق

عـزّت تو مـسـتـدام و‌دولـتـت پـایـنـده باد            مطمئن بودم که می‌خواهی مرا سالارِ عشق

ما گریه می‌کـنـیم و شما هـلهـله چرا            دف می‌زنـیـد در جـلـوی قـافـله چرا
پیغمبر است حاضر و خون گریه می‌کند            پـایـان نـمی‌دهـید به این غـائـله چـرا

در کربلاست جسم حسین و سرش به شام            افتاده بیـن رأس و تنـش فـاصله چرا
بر زخم قلب مادر اصغر نمک زدید            با خـنـده‌هـای دم به دم حـرمـلـه چرا
بـوسه زده به پـای رقـیه لـب حـسین            حـالا نـشـسـته است به آن آبـلـه چـرا
بسـتـید در میـانـۀ رقـاصـه‌هـای شـام            بـر گـردن ولـیّ خــدا سـلـسـلـه چـرا
بُـردید دخـتران عـلی را به بغض او            در مـجـلـس مـیِ پـســر آکِـلِــه چــرا
هم پای خیزران به لبم لطـمه می‌زنم            سـر بـرده‌اید از دل ما حـوصله چرا

چنان به جای تو در هر کجا سخن گویم            که خلق جـز تو نـبـیـند تجـلی از سویم

به جـنگ آمـده‌ام با کـلام چـون تـیـغـم            حـمـایـلـم شـده ایـن ریـسـمـانِ بـازویـم

به جـز تو کس نتـوانـد مرا اسیـر کـند            اگـر اسـیـر شـدم راه عـشـق می‌پـویـم

چنان حجاب گرفتم کسی مرا نشناخت            که گرد پیـری از غم نشـسـته بر رویم

سیه ز بارش سنگ است هر کجا در شام            هـلال عـید در آن ابـر تـیـره می‌جـویم

توسنگ خوردی و با سنگ من زمین خوردم            مگـر ز لالـه سـنگـی دمی تو را بـویم

اگـر ز بـزم جـفـا تا خـرابـه می‌گـریـم            مـسـیـر آمـدنت را به گـریه می‌شـویـم

کی می‌رسد زمـان غـمت انـتهـا شود            شیعـه ز درد غـیبت رویت رها شود
بـنـگـر مـیـان قـلـب مُـحِـبّـیـنِ آل تـو            هر جمعه از فـراق تو برپا عزا شود

بر درد دوری تو طبـیـبی نخـواسـتیم            ایـن دردِ لاعـلاج بـه دیـدن دوا شـود
کی می‌شود که کوری آل‌سعـود پست            بـر تـو نـماز جـمـعـۀ مـا اقـتـدا شـود
آبـاد کی کـنی تـو بـقـیع و به امـر تو            صحـنی بـرای مـادرت اول بنـا شود
آقـا بـیا بگـو به چه جـرمی کـنار آب            رأس امـام تـشـنـه‌ای از تن جـدا شود
کهـنه لـباس او بـرود غـارت و تـنش            در زیـر نـعـل تـازۀ دشـمن رها شود
ناموس او رود به اسیـری و رأس او            تا شـام هـمـدم سـر سـرنـیـزه‌هـا شود

آقـا ببـیـن که جـدّ تو مهـمان شـام شد            دردی که بدتر از غم کرب وبلا شود
وای از دمی که عمۀ قـامت کـمان تو            با اشـک و نـالـه وارد شـام بـلا شود
با رقص و تار و هلهله آیند در رهش            بر مرگ خود ز شدت غُصّه رضا شود
وای از گذر ز کوی یهودیّ شهر شام            رأس همه شکـسـتۀ سنـگ جـفـا شود
بزم شراب و چوب یزید و لب حسین            قـدّش به زیر بـار غـم و درد تا شـود

اذنـی بـده که نـوکـر تو روز اربعـین            پـای پـیـاده راهـی کـرب و بـلا شـود

ماجرای کربلا یک گوشه از شام بلاست           پیش روی قافله سرها به روی نیزه‌هاست

دخـتر شیـر خـدا بر ناقۀ عـریان سـوار           هلهله بر روی بام و در میان کوچه‌هاست

با لباس خونی و لب‌های عطشان دختری           ناله می‌زد در خرابه عمه بابایم کجاست

دست آن شامی که دیشب زیر چشمانش نشست           چشم‌هایش تیره دیده یا نگینش آشناست؟

در کنار آن سرِ از تن جدا خامـوش شد           سهم او مرگی غریب و قطعه‌ای از بوریاست

آیـۀ تـطـهـیـر را در زیـر پـا انـداخـتـیـد           خارجی گفتن به زینب غربتی بی‌انتهاست

پیش چشم خیس زینب می‌خورد هر ثانیه           خیزران بر کنج لبهایی که در طشت طلاست

میان این دو کو فرقی یکی جان و یکی جانان           بگو از وحدت این دو یکی روح و یکی ریحان

تَبِ گرما و بی‌آبی ترک افتاده بر لب‌ها           یکی در قتلگه اما یکی در خیمه‌ها عطشان

جهان تاریک شد آنجا که خورشید و قمر لرزید           یکی از نیزه افتاد و یکی از ناقۀ عریان

چو آمد قافـله مردم سر بازار خـندیـدند           یکی بر روی نی نالان یکی در قافله گریان

چهل منزل کنار هم ولی قسمت جدایی شد           یکی بر نوک نی قاری، یکی در مجلس مستان

جدا شد از بَرِ زینب سر و از هم جدا گشتند           یکی در دیر راهب‌ها یکی در منزل ویران

صدای هلهله از بام شامی‌ها مصیبت بود           تصدق کردن مردم به زینب اوج غربت بود

به دخترهای زهرا خارجی گفتن عجب دردی‌ست           غل و زنجیر و بازار کنیزان جای زینب نیست

درون قافله هر کس زمین افتاد زینب مُرد           سپر شد جای دخترها سنان و سنگ و سیلی خورد

لب عطشان طفلان را به چشم خیس خود می‌دید           غمِ خار مغیلان را به چشم خیس خود می‌دید

سر دار بلا می‌زد نوای عشق را فریاد           تـمام داغ دشت نیـنوا بر دوش او افـتاد

نمی‌بیند به جز زیبایی مطلق در این غوغا           و ما ادراک ما زینب، جوابش شد سکوت ما

والاتـرین بـانــوی دنـیـا بـعــد زهـرا            با تو شـود تـکـرار زهـرا بعد زهـرا
ای صـاحـب کـرب وبـلا بعـدِ بـرادر            ای صاحب عـرش معـلیٰ بعـد زهـرا

یا حضرت اُمُّ المصائب در همه عمر            یـا حـضـرت اُمّ ابـیـهــا بـعــد زهــرا

ای عــمـۀ مـا قـبـلِ کـلـثـوم و رقـیــه            هـسـتی خـودِ تو مـادرِ ما بعـد زهـرا

پیغـمـبره هستی، امامت هم که داری            عصمت رسیده بر تو در جا بعد زهرا

مثل و شبـیـه‌ت را نـدیده چشم هستی
الـگـوی کامل از حـیا و حـق پرستی

ای بر سر هر پنـج تن هم تـاج زینب            ای روح تو همواره در معراج زینب

آرامــش دشــت و وقــار کــوه داری            دریـای طـوفـان دیــدۀ مــواج زیـنـب

چادر نمازت چادر بیت الحـرام است            دور تو می‌چـرخند پس؛ حجاج زینب

خم شد قـدت خم بر دو ابرویت نیامد            با اینکه بودی غـصه را آمـاج زینب

اعـجـوبـۀ حـیـدر نـمـایـی کـه نـدادی            بر دشـمنت هم در اسارت باج زینب

دشـمــن اسـیــر خـطـبـۀ کـوبـنـدۀ تـو
لفـظ اسـیـری نیـست پس زیـبـنـدۀ تو

عمری به پای گریه‌هایت گریه کردم            بر غـصـۀ بی‌انـتـهـایت گـریـه کـردم

بـانـو شـنـیـدم چـادرت آتـش گـرفـتـه            آتـش گرفـتم در عـزایت گـریه کردم

گـودال جـای زن نـبـود اما تو رفـتی            در این غم عظمی برایت گریه کردم

نیزه نخوردی در ازایش سنگ خوردی            اینجا خود من در ازایت گـریه کردم

تو روضـۀ دروازۀ ساعـات خـواندی            بر شام بیش از کـربلایت گریه کردم

خـنـدیـد دشـمـن بر پـریـشـانی‌ت بانو
نـیـلی‌ست از غم روی نورانی‌ت بانو

دیـشب برای تو کـمی مـاتـم نوشتم            مـرثـیه‌ای با رنگ‌های غـم نوشـتم

در انـتـهــای آســمــان هـفـت‌گـانـه            نـام تو و پـرواز را بـا هـم نـوشـتم

نام تو را وقـتی رسالت می‌کـشیدی            هـمـسـایـۀ پـیـغـمـبـر اکـرم نـوشـتم

وقـتی نـگـاهـم بر نجـیـبی تو افـتاد            مریم نـوشـتم باز هم مـریـم نوشـتم

آن تـکـه‌های زنـدگـی معـجـرت را            بـاور نـمی‌کـردم اگر مـبـهـم نوشتم

وقتی نگاه زخمی‌ات را می‌شمردم            از پـلک‌هـایت چـند تا را کم نوشتم

همشیره خورشید ای خانم ببخشید!            نـامِ تـو را با خطّ نا مـحـرم نـوشتم

ای دل مگـر نه خـاتم مـاه محـرم است            باز این چه شورش است که در خلق عالم است

گر ماجرای کوفه و کرب و بلا گذشت            باز این چه نوحه وعزا و چه ماتم است

گـویا طلـوع کرده به شـام آفـتاب عشق            کاشـوب در تـمـامی ذرات عـالـم است

صبـح ورود شام چـنان تیـره بُد کز آن            کار جهان و خلق جهان جمله در هم است

سرهای کـشتگان همه بر دوش نیـزه‌ها            سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است

آن محشری که کرده به پا چوب خیزران            بی‌نفخ سور خاسته تا عرش اعظم است

رشک ملک خرابه نشین شد که محتشم            گـفـتـا عــزای اشــرف اولاد آدم اسـت

ویــرانـه و دل شـب و دردانــه و پــدر            آری بساط عشق به خوبی فـراهم است

فـردا سپـیده چـشم در آن بزم تا گـشود            بر گرد شمع دید که پروانه‌ای کم است

ای‌کاش جـهـان بر سـرم آوار نـمی‌شد            در سیـنه غـمی کهـنه تـلـمـبار نمی‌شد

یک ذره اگر حرمله رحمی به دلش داشت            این چـشم ورم کـرده دگر تـار نمی‌شد

در«شام» اگـر سـایـۀ سـقـا به سرم بود            دردانـۀ تـو دسـت بـه دیـوار نـمـی‌شـد

اینگونه اگر پهلوی من ضربه نمی‌خورد            تـاریخ در این واقـعـه تـکـرار نـمی‌شد

ای‌کاش در آن بزم شرابی که به پا شد            ایـنـقـدر اهـانت به عـلـمـدار نـمـی‌شـد

این قافله «دروازۀ ساعات»به خود دید            ای‌کـاش دگــر وارد بــازار نــمـی‌شـد

دل مـی‌رود ز دسـتـم با آن سـر بـریـده           دنـبـال نـی روانـم بـا قــامـتـی خـمـیـده

من غـرق اضطـرابم در مـوج الـتهـابم           ماه به خـون خضابم از روی نی دمیده

دل می‌رود ز دستش غم می‌دهد شکستش           هر کس چو من فغانی از کودکان شنیده

طفلی ز ضرب سیلی دارد دو چشم نیلی           بر روی خار صحرا طفـلی دگر دویده

با روز گشته چون شب با آه مانده بر لب           از ابـر چـشم زینب بـاران غـم چـکـیده

گلهای من خزانند بر نیـزه خون فشانند           جز خـون دل ندارد بـاغ خـزان رسیـده

اینجا به روی نیزه سرهای لاله‌گون است           در کـربلا ولـیکن تن‌ها به خـون تـپـیده

دست ستم به گلشن غیر از شرر ندارد           گـلچین باغ عصمت جز یـاس را نچیده

بال و پـر عزیزان از تیر غـم شکـسـته           رنگ رخ یتـیـمـان از چـهـره‌ها پـریـده

گاهی به روی نیزه خون می‌رود ز سرها           گاهی کـنار نـیزه خـون می‌رود ز دیده

هـر روز ای بــرادر بـا دیـدن سـر تـو           از شـام تار زینب سـر می‌زنـد سـپـیـده

جز اشک و آه و زاری در کار خود ندارد           هر کس چو من در اینجا طعم بلا چشیده

در راه دوست «یاسر» از جان و سر حذر کن           هر عاشقی در این ره غم را به جان خریده

اى زمین و آسـمان‌ها سوگـوار غربتت            آفـتـاب آسـمـان، سـنـگ مـزار غـربـتت
بر جبین فصل‏ها هر یک نشان داغ توست            اى گریبان خزان، چاک از بهار غربتت

یک بقیع اندوه و ماتم یک مدینه اشک و خون            سینه‏‎هامان یک به یک آئینه دار غربتت
پاک شد آئینه از زنگ، اى تماشایى‏‎ترین            شـسـتـشو دادیم دل را، با غـبار غربتت
شب سیه‌پوش از غم و اندوه بى‎پایان توست            شرمگین خورشید، از شب‎هاى تار غربتت
اى بقیعت عاشقان را کعبه عشق و امید            سینه چاکـیم از غـم تو، بی‌قـرارغربتت
شهر یثرب داغدار خاطرات رنج توست            خـم شده پـشت مدیـنه زیر بـار غـربتت
مى‎‏تـپد دل‎هاى عـاشق در هـواى نام تو            با غمى خو کرده هر یک در کنارغربتت
کاش مى‎‏شد روشناى تربت پاک تو بود            چلچـراغ اشک ما در شـام تار غـربتت
دایره در دایره پژواکى از اندوه توست            هیچ داغى نیست بیرون از مدار غربتت
دامن اشکى فـراهم داشـتم یک سیـنه آه            ریخـتم در پـاى تو کـردم نـثار غـربتت
آشناى زخم دل‎ها، غربت معصوم توست            من دلى دارم پـریشان، از تـبارغـربتت

هر قدر که می‌خواست گدا، شاه کرم داشت            آن قدر که پیش کرمش، خواسته کم داشت
در خـانـۀ او بـود که در اوج غـریـبـی            دل‌های غریبان جهان، راه به هم داشت

دلخـوش به نفـس‌های مسیحـایی او بود            شب‌های مدینه که فقط غربت و دم داشت
داغـی شده بر سیـنۀ غـم‌های وسیـعـش            یک کوچۀ باریک که بیش از همه غم داشت
راحـت شد از انـدوه جـفـاکـاری یـاران            ای کاش که یاری به وفاداری سم داشت
ای آیـنــه‌هــا آیــنــه‌هـا! ذکـر بـگـوئـیـد            ای‌کاش حرم داشت حرم داشت حرم داشت

طومار جان جنّ و بشر پاره پاره گشت            قرآن به چشم اهل نظر، پاره پاره گشت

بی‌پـرده چون به شرّ گـروهی بـشرنما            صد پرده از حریم بشر پاره پاره گشت

شرزد شبی شراره ظلمت به قلب نـور            دل از سپیده، وقت سحر پاره پاره گشت

آبی به جای رفـع عـطش ریخت آتشی            بر دل، که تا بروز شُمَر پاره پاره گشت

از قـلب کلّ هـستی و از پـیکـر وجـود            آتش گرفت جان و جگر پاره پاره گشت

دردا که از سپهر بنی‌هاشم، آن که بود            یک مه دو جا به ماه صفر، پاره پاره گشت

یک جا به زهر فتنه و یک جا به تیر کین            یک جسم خسته از دو شرر پاره پاره گشت

قلبی که بود در اثر زهـر، چاک چاک            با تیـر کـیـنه بار دگـر پاره پاره گـشت

در پیش چشم آن همه اختر، چنان شهاب            بارید تیر شب که قـمر پاره پاره گشت

بـاران تیـر بر کـفـن و بر بدن نشـست            جیب صدف درید و گهر پاره پاره گشت

ای دل دگر مجو هـنر حُـسن، بی‌حَسَن            شـیـرازه کـتاب هـنر پـاره پـاره گـشت

شد از غـم‌‌‌ دو طـشت، دلـم پُر ز خـون            خونِ جگرم مدام فـرو ریزم از عـیون

در حیرتم به زینب مضطر چه‌ها گذشت            آن دم که اوفتاد نگاهش برآن دو طشت

یک طشت را ز خون جگر دید لاله گون            یک طشت را بدید درآن رأس پرُ ز خون

یک طـشت را بدیـد پُـر از پـارۀ جگـر            یک طشت را بدید درآن رأسِ چون قمر

برخاست چون ز تاب عطش مجتبی ز خواب            برداشت کوزه را که بنوشد دوجرعه آب

آبش به کام رفت و دلش پُر شراره شد            از زهـر اشـقـیا جگـرش پاره پـاره شد

از آه وناله، خـون دل اهل جهـان نمود            طـشتی طلب ز زینب قامت کمان نمود

آن طشت، پُر ز خونِ دلِ دردناک کرد            زینب بدید و از غم او جامه چاک کرد

طشت دگر که زینب از آن گشت بی‌سکون            در شـهـر شـام بـود به بـزمِ یـزیـد دون

آن دم که رأس پاک شهـنشاه بحر و بر            آغاز کرد خـواندن قـرآن به طشت زر

برداشت چوبِ کینه یزید از ره غضب            کـرد آشـنا به لـعـلِ لبِ شاه تـشـنـه لـب

زینب به ناله گفت که ای بی‌حـیا! مزن            چوب جفا به بوسه گه مصطـفی مزن!

دارد صغیر تا به صف محشر، شور و شین            گاه از غـم حـسن، گهی از مـاتم حسین